El Món - Notícies i actualitat d'última hora en Català
Manu Tenorio: “M’han ingressat a l’hospital i he plorat com mai”
  • CA

Manu Tenorio ja es troba a casa després d’un ingrés a l’hospital que ha preocupat molt els seus seguidors. El cantant patia un atac de cel·lulitis: “Tenia una cosa molt estranya al turmell. No és un torçament ni res d’això, era una cosa bastant més complicada que es diu cel·lulitis, encara que no és aquella a la que estem acostumats a parlar. Vaig anar a urgències i automàticament em van ingressar. I una altra vegada punxades, anàlisis, antibiòtics, intravenosos, tacs…”. 

L’any passat ja va haver de ser ingressat, quan va rebre unes cremades molt fortes als braços per culpa dels ploms de casa que van saltar. Tornar a estar a l’hospital ha provocat que els mals records d’aquell incident li tornessin en ment: “Una altra vegada no em podia moure, una altra vegada gairebé no podia ni caminar. Fins i tot em costava dutxar-me sol i mantenir-me dempeus. Però com sóc fort, doncs res, a tirar endavant”. 

“Aquesta tarda, en tornar a casa, he vist l’arbre i hem estat jugant el meu nen i jo. Quan m’he ficat al llit m’he posat a plorar uns deu minuts”, confessa al seu Instagram. 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Por fin estoy otra vez en casa después de una semana ingresado en el hospital. El caso es que teníamos planeado un viaje muy chulo a Suiza para conocer a papá Noel. Pero el día anterior sentí un extraño dolor en el tobillo, y por si acaso fui a urgencias. Automáticamente me ingresaron, tenía una cosa muy rara que se llama celulitis ( no, es la celulitis de la que estamos acostumbrados a escuchar, es otra cosa más rara y menos común) no no una torcedura ni nada de eso eso era algo bastante más complicado.Y otra vez pinchazos, análisis, antibióticos, intravenosos, tacs, otra vez no me podía mover, otra vez apenas podía casi ni andar, hasta me costaba trabajo ducharme yo solo y mantenerme en pie… Pero en fin total como yo soy “fuerte“ pues no pasa na, palante. Esta tarde al llegar a mi casa, he visto el árbol, hemos estado jugando mi niño y yo, nos hemos hartado de querernos el y yo, ha cenado, hemos compartido nuestro cuento (momento de paz maxima)Y yo automáticamente me he metido en la cama. Y automáticamente oye, por qué no decirlo? Por que no compartirlo? Me hartado de llorar por unos diez minuto.Es solo que me han venido las sombras de lo mal que lo pasé hace ya un año y pico y me lo trague como un “valiente” , he pensado en la gente que pasa las fiestas ingresada en los hospitales, me he acordado de la gente paseando con los goteros andando como puede, del de eco de la gente rota por el dolor en un pasillo del hospital he pensado en “ joder que ya estoy en mi casa por fin” después de una semana..Y bueno, no sé si he llorado por lo mal que lo pasado, y también por la conciencia de la suerte que a veces tenemos la mayoría de nosotros y no nos damos cuenta, porque nos acostumbramos. Pero pensemos en esa gente al menos para hacernos un favor. Y bueno aquí estoy dándole las gracias a la vida.. Y esperando a mi chica, porque tenerla a ella lejos me duele muchísimo más que 7 veces lo que he pasado…Infinitamente mas. Yo realmente soy cuando somos los tres (o mínimo dos) Y obviamente no voy a terminar esta parrafada que me acabo de descargar, sin darle infinitamente las gracias al trato al cariño y a los cuidados del equipo medido del hospital de Sanchinarro.

Una publicación compartida de Manu Tenorio (@manu_tenorio1) el

No està passant el seu millor moment: “M’han vingut els records i les ombres de quan ho vaig passar tan malament ara fa un any i m’ho vaig empassar com un valent. No sé si he plorat per com de malament que ho he passat i també per la consciència de la sort que a vegades tenim i no ens adonem”. 

Ha acabat el missatge agraint el suport de la seva dona: “Aquí estic donant les gràcies a la vida i esperant la meva noia, perquè tenir-la lluny em fa moltíssim més mal”. 

Nou comentari

Comparteix

Icona de pantalla completa